Бу дунё ҳаёти мол-дунё, ўйин – кулги, енгил-елпи нарсалардан иборат деб ўйлайдиган ёш йигит эдим… Жумъа куни эди.. Дўстларим билан бирга соҳил бўйида ўтирар эдик. Улар одатдагидек ғофил қалблилар жамоаси эди.. Бир пайт “Ҳайя алас солаҳ, ҳайя алал фалаҳ” деган нидони эшитдим. Ҳаётим давомида жуда кўп маротаба “Азон” овозини эшитгандим. Лекин бирор марта бўлса ҳам “фалаҳ” сўзини маъносини тушунмаган эканман. Шайтон қалбимни шунчалар мухрлаб қўйган эканки.. Ҳатто азон сўзлари мен тушунмайдиган сўзларга айланган эди. Атрофимизда одамлар жойнамозларини солиб, намоз ўқиш учун тайёрланишар эди. Биз эса сув остида дам олиш учун сувга тушиш мосламалари, ҳаво олиш учун мўлжалланган асбобларни тайёрлаш билан овора эдик.. Ва ниҳоят махсус кийимларни кийиб, денгизга тушдик. Соҳилдан анча узоқлашиб, денгиз ўрталарига бориб қолдик.. Ҳамма нарса кўнгилдагидек эди… Нақадар ажойиб саёҳат!!! Кутилмаганда, тиш ва лаблар орқали оғизга сув киришини тўсиб турадиган, қувурчаси орқали ташқаридан ҳаво олиш учун мўлжалланган резина каучук ҳаво олаётган пайтимда ёрилиб кетди. Шўр сув томчилари оқиб кириб, нафас йўлимни беркитиб қўйди. Ўлишни бошлаётгандим.. Менга ҳаво керак эди! Ҳаво… Ҳавотирга туша бошладим.. Денгиз ҳам қоронғу зулмат эди.. Дўстларим эса мендан узоқда эдилар… Вазият ниҳоятда хатарли эканини англай бошладим.. Мен ўлаяпман… Инграй бошладим.. Шўр сув тобора тиқилиб борарди.. Ҳаётим бир тасма мисоли кўз ўнгимдан ўта бошлади.. ..биринчи инграшимдаёқ.. қанчалар заиф, ожиз эканимни ҳис қилдим.. Аллоҳ таоло бир неча томчи шўр сувга эрк бериши билан, менга қанчалар кучли, Жаббор Зот эканлигини кўрсатиб қўйган эди.. Аллоҳдан ўзга бошпана берадиган, асрайдиган Зот йўқ эканлигига ишонч хосил қилдим.. Тез ҳаракат қилиб сувдан чиқишга уриндим, лекин мен жуда ҳам чуқурда эдим.. Менинг ўлимимда хеч қандай муаммо йўқ эди. Муаммо, қандай қилиб Аллоҳ билан учрашишимда эди.. Мендан қилган амалларим ҳақида сўраган пайтда.. нима деб жавоб бераман?! Майли, уларни ҳисобламай тура қолай… Лекин намозимчи? Ахир уни ҳам зое қилиб қўйганман-ку?! Шаҳодат калималарини эсладим… Ҳаётим ушбу икки калима билан якунланишини хоҳлардим.. Эндигина “ашҳ..” деганимни биламан, томоғим бўғила бошлади… Гўё бир кўринмас қўл бўйнимдан тутиб гапиришдан тўсаётгандек эди… Бор кучим билан ҳаракат қилдим.. “ашҳ… ашҳ… ашҳ…” Лекин ушбу ҳарфлардан уёғига ўта олмасдим.. Қалбим билан чинқира бошладим.. “Роббим мени қайтар… Роббим мени қайтар… бир соатга… бир дақиқага… бир лаҳзага бўлса ҳам…” Лекин э-воҳҳ… Ҳеч нарсани сезмай беҳуш бўла бошлагандим.. Атрофимни қоронғу зулмат ўраб олганди.. Охирги ёдимда қолгани шу эди.. Лекин бутун оламлар Роббиси бўлган Аллоҳ раҳмати жуда ҳам кенг Зотдир.. Тўсатдан кўксимга ҳаво қайтадан кира бошлади… Кўз олдимда эса бир киши ҳаво найчасини оғзимга тутиб турарди. Биз денгизни ўртасида турган ҳолимизда у мени яшаб қолишим учун ҳаракат қиларди… Унинг юзида табассумни кўрдим. Бундан тушундимки, аҳволим яхшиланиб борарди.. Қалбим.. тилим… танамдаги ҳар бир ҳужайрам билан: “Ашҳаду ан ла илаҳа иллаллоҳ, Ашҳаду анна Муҳаммадан Росулуллоҳ… Аллоҳга ҳамд бўлсин..” дер эдим.. Сувдан чиққанимда, мен бошқа бир инсонга айланган эдим… Ҳаётга бўлган қарашларим ўзгарди… Кунлар ўтар экан мен Аллоҳга янада яқинлашиб борардим… Ҳаётда мавжудлигим, яшаётганлигим сирини англадим. Аллоҳ таолонинг: “Фақатгина ибодат қилишлари учун..” деган сўзини эсладим.. Нақадар ҳақ гап… Биз беҳудага яратилмаганмиз! Кунлар ўтди… Бу воқеани эслаб денгизга бордим… Махсус кийимларни кийиб сувга тушдим.. Бир ўзим денгизни ўртасидаги ўша жойга бордим… Ўша ерда Аллоҳ таъолога сажда қилдим.. Ҳаётимда ушбу сажда каби сажда қилганимни эслай олмайман… Мана шу жойда мендан илгари бирор киши сажда қилган ҳам деб ўйламайман… Шояд ушбу макон қиёмат куни шоҳидлик берса-ю, денгиз ўртасида қилган саждам сабабли Аллоҳ таъоло менга раҳм қилиб, Ўзининг жаннатига дохил айласа эди.. Аллоҳим дуоларимни ижобат эт.. Амийн!
