"…." Birjoyga yigilishga juda shoshibketayotgandim. Yol yuzida qolkotardim. Oppoq “Lasetti” toxtadi.Pulini kelishmasdan ham otirib oldim.Yolda ketarkanmiz fikru-hayolim –majlisga kechikmaslik. Biroz yurgachradiodan eshitilayotgan sokin musiqatinchlantira boshladi. Nasib qilgan vaqtdayetib boramanda. Mashina ichiga razmsola boshladim. Did bilan bezatilgan,korinib turardiki haydovchi yigit ungaqattiq etibor beradi. Kozim oldoynaning burchagiga biriktirilgan suratgatushdi. Oppoq romoldagi yuzlari nurlionaxon surati edi. - Onangizmi?-chidolmay soradim. - Ha.- dedi yigit. -Uzrku, hayotmilar? - Hudoga shukr, negaqiziqdiz? - Ozi, uzr… Biroz sukunatdankeyin yigitning ozi gap boshladi: -Bilasizmi, kopchilik qiziqadi nega suratniyopishtirding deb. Ikki sababi bor. Biri –katta tezlikni yaxshi koraman. Mashinakam yolga tushib qolsam oyogimbeihtiyor gazni bosadi qattiqroq.Onamning suratlariga kozim tushgach esatezlikni kamaytiraman. Bitta ogilman,manga bir narsa bolsa onam gamnikotara olmaydi deb qorqaman… Uninggaplarida jon bor edi. “Togri” dedimkuoylanib qoldim – barcha tez yuradiganlarshunday qilsa bolarkan deb. - Kechirasizuka, ikkinchi sababini aytmadingiz?- debsoradim. - Ikkinchisi va asosiysi – onamdoim koz oldimda. Kochadagi ishlar,tashvishlardan siqilib ketsam ularningyuzlarini korib barchasini orqagatashlayman. Onam suratini kuni bilankorsam ham qattiq soginaman baribir.Uyga shoshilaman. Peshonamdan opibkutib olishlarini tasavvur qilsam ishlarimniyanayam tezroq bitirishga urinaman. -Soginsez tez-tez telefon ham qilibturasizmi? - Albatta. Ikiki soatdan ortiqovozlarini eshitmasam ozimni qoyargajoy topolmayman. - Yaxshi… Ichimda esa“Maqtanchoq ekanmi, goyoki boshqalaronasini yaxshi kormaydi” degan hayolkeldi. Oylay boshladim, u bilan ozimnibeixtiyor solishtirib. Onamning rasmlariyoq yonimda. Telefonimda papkalarichida chang bosib yotganini aytmaganda.Uyga ham bu yigitdek shoshmayman.Telefonda esa… Shu payt ungaqongiroq boldi. Mendan uzr sorabmashinani chetga oldi. Uzoq gaplashganiyoq, lekin shu qisqa vaqt ichida“Onajon”, “Labbay”, “Hop boladi” kabisozlarni ishlatar, juda hushmuomilabolib gapirardi. Unga razm solaboshladim. Telefonda gaplashyaptiku harsafar “Hop boladi” deganda egilib ketaydeyapti, goyoki onasi qarshisidaturgandek. Kozlarida esa quvonchnikorsa bolardi. Huddi yosh bolakayonasiga talpingandagi quvonchdek. Farqishunda ediki yonimda yosh bola emas,kap-katta yigit otirar edi. U bolalikdagiosha mehrni saqlab qolgan edi. Ungaxavasim kelardi. Agar bu yigitni onamlarkorganlarida edi – uning onasiga ularningham xavaslari kelishi aniq edi. Yokimendan qattiq oksinardilar, shuyigitchalik etiborli bolmaganim uchun.Negadir ichimdan bir achchiq narsa toshibkela boshladi. Ovozim bogilib,hiqildogimga kelib taqaldi. Manzilgaqanday yetib borganimni bilmayman.Majlisga ham ninani ustida otirgandekboldim. Tushlik payti esa uyga shoshdim,qolimda onam sevgan gullardan guldasta.Uyga yaqinlashganim sayin kayfiyatimkotarila boshladi. Men juda xursandedim, onamni esa qanchalik sevinishlarinioylab yuzimda tabassum bilan eshikqongirogini chaldim. - Assalomualaykum onajon. - Vaaleykum assalom.Tinchlikmi, bu paytda kelmasding-ku?-xavotir olib soradilar. Orqamda yashiribturgan guldastani uzatdim: - Sizni judasoginib ketdim…