 Ойи, мен келдим...
Эшитяпсизми, ойи, мен яна
келдим... Қаранг, ойи тағин
кўклам кирди. Эсингиздами,
ҳар йили баҳор кириши билан
сизни далага олиб чиқардим.
Сиз чарақлаган офтобни, тиниқ
осмонни, кўм-кўк майсаларни
кўриб қувонардингиз.
Эсингиздами, невараларингиз
териб келган бойчечакларни
кўзингизга суртиб, «омонлиқ-
сомонлиқ» қилардингиз...
Бугун... ўзингизнинг
устингиздан бойчечак ўсиб
чиқибди... Йўқ, йўқ, ойижон...
Йиғлаётганим йўқ. Биламан,
мен йиғласам, сиз безовта
бўласиз. Ҳозир... ҳозир ўтиб
кетади. Мана, бўлди... Эрталаб-
чи, ойи, ёмғир ёғди. Қаттиқ
ёмғир ёғди. Сиз баҳор
ёмғирини яхши кўрардингиз...
Кейин офтоб чиқиб кетди.
Қаранг, офтоб чарақлаб
ётибди... Эсингиздами, сиз
менга офтоб тўғрисида чўпчак
айтиб берган эдингиз. Ўша
офтоб чарақлаб ётибди...
Кўряпсизми... Эсингиздами, ойи,
сиз укамга алла айтардингиз.
Мен алланинг оҳангига маст
бўлиб ухлаб қолардим. Ўша
бешикда мен ҳам ётганман.
Аллангиздан мен ҳам ором
олганман. Нима қилай, ойи, мен
алла айтишни билмайман.
Қабрингизни силаб қўйсам
ором оласизми... Мана, ойижон,
мана... Йўқ, йўқ, йиғлаётганим
йўқ. Ҳозир, ҳозир ўтиб кетади.
Эсингиздами, ойи, сиз бир
марта, атиги бир марта,
ўшандаям ҳазиллашиб:
«Мениям китоб қилиб ёзсанг-
чи, ўғлим», дегандингиз. Мен:
«Сизнинг нимангизни китоб
қиламан, ойи?» деган эдим.
Хафа бўлманг, мен
ҳазиллашган эдим. Мана, ўша
китоб. Йўқ, уни мен ёзганим
йўқ. Уни сиз ёзгансиз. Мен уни
қоғозга тушириб, одамларга
тарқатдим, холос. Мен уни
дунёдаги ҳамма оналар
ўқишини хоҳлайман. Биламан,
дунёдаги ҳамма оналар яхши.
Шундоқ бўлсаям, уларнинг
ҳаммаси Сизга ўхшашини
хоҳлайман..
|
