bir kuni barcha
his-tuyg`ular bekinmachoq o`ynashibdi. Telbalik men qidiraman debdi.
Mehr quyosh ostiga, xasad balchiqqa, xiyonat hazonlar ortiga, do`stlik
daraxt orqasiga, jasorat vulqon ichiga, gumon tun ortiga, ishonch
tog`larga, go`zallik esa oyning ortiga berkinibdi. Sevgi qayerga
yashirinishini bilmay turaveribdi. Sanoq tugay deganda gullar ortiga
berkinibdi. Telbalik sevgidan boshqa hamma berkingan tuyg`ularni
topibdi.
Shunda xasad kelib sevgini qayerdaligini aytibdi.
Telbalik g`azablanib gullar ortiga pichoq sancha boshlabdi. Shu payt
gullar ostidan ko`zlari o`yilgan, yuzlari qonga belangan sevgi
chiqibdi. Telbalik undan kechirim so`rabdi. Sevgi esa men ko`rman,
menga yo`lboshchilik qilasan debdi. Shundan buyon sevgining ko`zi ko`r,
telbalik unga yo`lboshchi ekan. Ana shunaqa, 1oz ma'yus, lekin eng
go`zal hikoya!
