– Labbay, ustoz?
– Shu ko‘zada buloqdan suv olib kelgin. Ibrohim ko‘zani olib buloqqa bordi. Ko‘zani to‘ldirayotganida bir otliq keldi va:
– Qani, nari tur, – deb Ibrohimni itarib yubordi. Ibrohimning ko‘zasi yerga tushib, sindi. U yig‘lab ustozining huzuriga keldi.
– Nima bo‘ldi, o‘g’lim? — deb so‘radi ustozi.
– Buloqdan suv olayotuvdim, bir otliq kelib, itarib yuborganida, ko‘za qo‘limdan tushib, sindi.
– Ko‘zani sindirgan odamga biron nima dedingmi?
– Yo‘q, hech nima demadim.
– Bir oHiz ham gapirmadingmi?
– Yo‘q.
– Tezda u yerga borib, otliqqa biror narsa degin. Yana tezda ortga qayt.
Ismoil Faqirullohning bunday buyruq berishlaridan hamma hayron qoldi. Ibrohim yugurib buloq boshiga keldi. Haligi kishi otini yuvar edi. Ibrohim anchagacha talmovsirandi, lekin hech narsa deyolmay, qaytib keldi.
Ustozi:
– Gapirdingmi? – deb so‘radi.
– Yo‘q.
– Vaqt o‘tkazmay yugur. Unga biror yomon gap aytib kel!
Ibrohim yana yugurib buloq boshiga keldi. Qarasa, uni itargan otliq yerda yotibdi. Unga yaqin keldi. Otliq boshi yorilgan holda behush yotardi.
Bu holatdan yuragi yorilayozgan Ibrohim ustozining yoniga keldi. Ustozi yana so‘radi:
– Biror narsa dedingmi, Ibrohim?
– Yo‘q, ustoz. Bu safar borganimda uning boshi yorilgan, qonga belanib yotgan ekan. Peshonasida ot tuyoHining izi ko‘rindi.
Ismoil hazratlari:
– Ey o‘g’lim, birgina ko‘za uchun bir odamni o‘ldirtirding! Bu endi qandoq bo‘ldi?! Unga bir og’iz so‘z, bir og’iz yomon so‘z aytganingda, bu hodisa ro‘y bermasmidi... – dedilar.
Ismoil Faqirulloh hazratlarining atrofidagilar:
– Ustoz, aytgan gapingizga uncha yaxshi tushunmadik, — deyishdi.
Ha, – dedi Ismoil Faqirulloh hazratlari, – bir zolim biror kishini xafa qilsa, yig‘latsa-yu, mazlum u zolimga qarshi hech narsa qilolmasa, mazlumning ko‘ngli ozor topgani uchun Haq taolo zolimdan uning haqini oladi. Ibrohim ham ko‘zasi singach, u otliqqa hech bo‘lmasa:
– Nima qilib qo‘yding? – deganida otining tepkisidan omon qolarmidi...
|
