Bir kun avval ovga ketgan baliqchilar kemasi
qirg'oqqa qaytmadi. Qirg'oqda qolgan
xammaning ichiga g'ulg'ula tushdi. Sababi,
baliqchilar ertalabdan beri kuchaygan po'rtanada
dengiz qa'riga ketib, xalok bo'lishlari mumkin edi. Uyda qolgan xotinlar,bolalar,ovga ketgan erkaklar uchun saxargacha duo qilishdi. Tuni
bilan xech kim uxlamadi. Shamol tinchiy
boshlagach, xamma qirg'oqqa to'planib, u
yoqdan-bu yoqqa jonsarak borib kelaverdi.
Xammaning ko'zi dengizda, dengizda esa,
qudratli to'lqinlar pasaygan,ammo kema ko'rinmasdi. Tasodifni qarangki, shu payt nima
bo'ldi-yu, baliqchilardan birining uyiga o't tushdi.
Bunday paytda erkaklarning yo'qligi darrov
bilinadi. Ojiza ayollar va norasida bolalar o'tni
o'chira olishmadi. Uy uzoq yonib batamom kul
bo'ldi. Ana endi bir g'amga yana bir g'am kelib qo'shildi. Ammo... saxarga yaqin baliqchilarning
kemasining qorasi ko'rindi! Ayollar
xursandchilikdan yuraklari yorilayozdi. Faqat...
faqatgina bir ayol g'amgin edi. U yonib ketgan
uyning egasi edi. Uning xayolidan: "Erimga endi
nima deyman? Uning ko'ziga qanday qarayman?" degan azobli o'ylar kechardi. Kema
qirg'oqqa yaqinlashdi. Baliqchilar tushib kela
boshlashdi. Uyi yongan ayol bir chetda erining
dakkisini eshitishga shaylanib turaverdi. - Uyimiz
kuyib qoldi. Bor-budimiz yonib kul bo'ldi, - dedi
ayol xo'ngrab yig'lab. Shunda... shunda uning gapini eshitgan erning yuzlariga tabassum
yoyildi. - Yig'lama, Allohga ming shukr, uyimiz
yaxshiyam yonibdi. Agar shu uy yonib qorong'u
tunda qirg'oq tomonni bizga ko'rsatmaganida
balki qaytib kelish nasib etmagan bo'lardi, - dedi
u quvonchini yashirmay.
|