Avtokorhonada xaydovchi bo’lib ishlardim. Har kuni direktorni uydan ishga, keyin uyga olib borib qo’yardim. Boshlig’im hushchaqchaq, shirinsuhan, o’zini kamtarin tutadigan, oddiy odam edi. Xullas, ishim ham, hayotim ham risoladagidek edi. Lekin bu hol uzoqqa cho’zilmadi. Boshlig’im boshqarmaga ko’tarilib, o’rniga boshqasi keldi. Yangi boshlig’ni menga nisbatan qo’rsligi tufayli mashinani topshirib, chilangarlik (slesar) kasbiga o’tib kettim. Hammasi ana shundan boshlandi. Ishdan keyin ishxonada qolib "qittay-qittay” qilishar, bordi-yu ziyofat cho’zilib ketsa, o’sha erning o’zida tunab qolishlar odat tusiga kirdi. Uyda ham tinchlik buzildi. Bo’lar bo’lmasga shovqin ko’tarib, bemaza so’zlar bilan ahli ayolimning dilini og’rita boshladim. Bolalarim mendan qochadigan, iloji boricha ko’zimga ko’rinmaslikka harakat qiladigan bo’lib qolishdi. Qo’shnilar ham baqir-chaqirlardan bezor bo’lishdi. Qarindoshlar-ku uyimizdan umuman oyoq uzishdi. Kunlar ketidan oylar, oylar ketidan yillar shu zayilda o’taverdi. Mening kayfu safolarim kundan-kunga avj olaverdi. Vafodor ayolim esa, "miq” etgan tovushni tashqariga chiqarmas, bergan ozorlarimni barchasiga sabr-toqat ila chidab, mehribonlik bilan javob berardi. Biron narsani sindirib qo’ysam: "Mayli achinmang dadasi, salomat bo’lsangiz bo’lgani, buyum topiladi”, deya yupatardi. Shurakayf bo’lib kelishimga qaramasdan : "Nima eysiz, nima ichasiz?” deb so’rar, og’zimdan chiqqan narsani tezda muhayyo qilardi. Ohiri bo’madi. Rafiqam meni ichkilikka mukkasidan ketganlarni davolaydigan kasalxonaga yotqizdi. Har kuni holimdan habar olib turdi. Allohga shukurki menga shifo va insof berdi. Sog’ayib uyimga kelganimdan keyin sevikli va vafodor ayolimning qadriga etadigan va qarindoshlar bilan yaxshi muomala qiladigan bo’ldim. "Erni er qiladigan ham, qaro er qiladigan ham xotin”, deb bejiz aytilmagan ekan.
Bugun bo'lgan voqea: Bir qishloqning sentir joyda ish qilayotgandik bir er hotin yoshi chamasi 40 45 larda er ichib olgan mast holatda. Mashinadan tushishib yuklari ham bor hotini yuklarni ko'tarib olgan edi. Mast bo'lib qolgan er uch to'rta bolani oldiga to'xtadi Ayoli dadasi ketasizmi dedi. Ko'pchilikni oldida hotinini uyat so'z bilan so'kib yo'q ketaver dedi. Keyin sartarosh honaga kirib o'sha yerda usta bilan urishib hammayog'i qon bo'lib chiqdi mahalla posponi keldi u mast holatda boshqa joyga ketdi yana necha kishi bilan urushdikin Alloh biladi Alloh shunaqa insonlarga insof bersin omin
hikoya un rahmat hayotda ham wunday voqiyalar kop juda kop oylalar ichkilik tufayli ajrawip ketiwyapti wu ayol kabi boliwsa balki oylalar buzulmas edi hammamizga ALLOH iymon insof bersin
Asarda keganki: "Qaysi erkak xotinining yomon hulqiga sabr qilsa, Alloh unga Ayub (as) balolari evaziga berilgan miqdorda arj beradi. Qaysi ayol erining yomon hulqiga sabr qilsa, Alloh unga Fir'avn xotini Osiyo binti Muzohimga berilgan miqdorda ajr beradi".
SubhanAlloh, bu ayol öziga va özgalarga ibrat böladigan darajada sabrli ekan. ßarakallohu feekum. Man 1ta narsani tushunmadim bu hikoyada: Musulmon böp turib ösha ayolni qöshnilari, qarindoshlari u ayolga yordam bermaptimi? Axir Anas (ra)dan rivoyat qilingan hadisda: Rasululloh (sav): "ßirodaringga zolim bölsa ham, mazlum bölsa ham yordam ber", dedilar. Shunda bir kishi: "Yo Rasululloh, agar mazlum bölsaku, yordam beraman. Bordiyu, zolim bölsa-chi, u holda qanday yordam beraman?" deb söragan edi, u zot: "Uni zulmdan qaytarasan yoki töxtatasan. Mana shu unga yordam berishingdir", dedilar". ßuxoriy rivoyati.
Lekin xozir qizlar xar xildur xamma o'ziga zo'rg'a javob beradigan bo'lib qoldi lekin ularni xam xurmat qilish kere nima bo'lganda xam ayol muqaddasdur
