Аксинча, қанча бахиллик кўчасига юз тутса, молидан барака кетади. Агарчи дунёсининг миқдори кўп бўлса-да, ҳузур-ҳаловати йўқолади. Халқ орасида обрўси пасаяди. Атрофида кўплаб мулозимлар бўлса ҳам, давлатига ошно, ўзига бевафо бўлади.
Абу Ҳурайра разияллоҳу анҳудан ривоят қилинган ҳадиси шарифда Пайғамбаримиз саллаллоҳу алайҳи ва саллам марҳамат қиладилар: "Бандалар тонг оттиргувчи кун борки, икки фаришта тушади. Уларнинг бири "Эй Аллоҳим, нафақа қилгувчига (нафақасининг) ўрнини босгувчини бергин”,− деб туради. Иккинчиси эса "Эй Аллоҳим, ушлаб қолганга талофат бер”, − деб туради. (Бухорий ва Муслим ривояти)
Абу Бакр Сиддиқ разияллоҳу анҳу айтадилар:
"Бахил етти нарсанинг биридан холи бўлмайди:
‒ ё ўзи вафот этгач, молини совуриб, Аллоҳ таоло амр қилганидан бошқа ишларга нафақа қилиб юборгувчилар унга меросхўр бўлади;
‒ ё Аллоҳ таоло бир жафо қилгувчи султонни юборади-да, у жафочи бахилнинг ўзини хор қилиб, мол-дунёсини олиб қўяди;
‒ ёки унга шундай бир кўнгил хоҳиши бериб қўядики, ўша нарса узра молини бузиб ташлайди;
‒ ёхуд бир хароб ерга иморат қилиш фикри пайдо бўлиб қолади, моли шунга кетади;
‒ ёки чўкиб кетишлик, ёнғин, ўғирлик каби дунёнинг уқубатлари содир бўлади;
‒ ё доимий дардга мубтало бўлиб, молини уни даволашга ишлатиб юборади;
‒ ё бўлмаса молини бирор жойга кўмади-да, унитиб қўйиб топа олмай қолади”. (Шайх Асқалонийнинг "Мунаббиҳот” китобидан таржима)
Улуғбек қори ЙЎЛДОШЕВ
Асака туманидаги "Холид ибн валид" жомеъ масжиди имом хатибининг ноиби
Жамолиддин ПАРПИЕВ
Асака туманидаги "Муҳаммад Солеҳ” жомеъ масжиди имом хатибининг ноиби
|
