"Oyog’ingni quchib yig’lagim keldi…
… yig’lagim keldi…”
Qo’shiq. Tinglayverib yod bo’lib ketgan qo’shiq. Quloqlaringizni berkitib olsangiz ham, quloqlaringizga qavat-qavat parda tortsangiz ham botiningizga shuvillab to’kiladigan qo’shiq. Yuragingizga sirqib kiradi.
"Oyog’ingni quchib yig’lagim keldi-i…
Hali bir satrini tinglaboq g’ashimga tekkandi shu. Yangi eshitgan kezlar juda-juda erish tuyular, me’damga tegib ketgandi.
"Hofiz buni nimasini qo’shiq qipti”-mana bergan bahom…
Kun kelib shu kuyga tushganimda, bor vujudim, borlig’im ko’z yoshga aylanganda, kuydirgi dardimga davo topolmaganimda shunday dermidim.?
-Toliqib qolgandirsiz, mayli, picha dam olaylik.
"Toliqadigan nima ish qilibman, shu aravachani surib yurganim bilan biror joyim uzilib tusharmidi…”
-Nega indamaysiz, hoy, to’xtang deyapman.
"Yo’q, uyga yetguncha to’xtash yo’q. hozir yomg’ir yog’adi.”
-Uff, bo’ldi, siz bilan gaplashmayman, og’zingizga talqon sob olganmisiz…
"Seni aravachadamas, mana shu kaftlarimda ko’tarib yurishni istayman. Sen o’jar esa…”
Xiyla vaqt indamay turdi. Men ham. Yana picha yo’l bosdik. Tuyqus…
-Vuyy, anavini qarang, qarasangiz-chi, obera qoling…- u yon tomonga burilib qo’lini cho’zdi. O’sha tarafga qaradim. Toshyo’lak chekkasida chamanday ochilib turgan gullar: oq, sariq, qizil. Silliq o’rilgan maysa ustida bag’rini ochib turibdi hammasi. Qator tizilgan.
Bu gullarni nomini bilmayman. Ammo tarovati… uh.!
-Vuy-vuy, nima qilyapsiz,-endi gullarga qo’l uzatgandim hamki, u norozi to’ng’illadi.-Qo’ying, xarob qilmang ularni. Shu turishda chiroyli bular…
"Eh, sen ham shu g’unchalarday bag’ri ochilib turganida… xarob bo’lmaganingda…”
-Ha, nega to’xtab qoldik.? Mayli, to’yib tikilib olay.
Zimdan unga nazar solaman. Bu charos ko’zlar shu maftunvash gullarga oshufta, mixlanadi-qo’yadi. Lablari sezilar-sezilmas titraydi. Nimalarnidir pichirlayapti. Qo’llar bir-biriga qovushgan. Yonoqlar… Noxos hozirgina qovushiqli turgan panjalar shu tomon ko’tarildi. Kaftlar yuzlarni bor bo’yicha berkitadi. Bosh xiyol enkayib tushdi. Yelkalar pir-pir uchadi. Ojiz, so’lg’in tovush eshitiladi:
-Bu kunimdan o’lganim yaxshi. Ming marta yaxshi…
Men chaqqonlik bilan uning old tomoniga o’taman. Cho’kkalab olaman. Kaftlari tomon yuguradi qo’llarim:
-Bo’ldi, axir men yoningdaman-ku.? Meni ham ezma, iltimos…
U yoshga liq ko’zlarini menga qadaydi. Ko’zlari sohilidan sirg’alib tushayotgan tomchilar duv etib yonoqlariga yuguradi. Bir so’z demaydi. Yana boshini egib hiqillaydi.
-Bo’ldi, jonim, bo’ldi…
Uyga kirib olganimiz zahot yomg’ir shuvillay ketdi. Boyagina ko’nglimdan o’tuvdi. Osmonning bizga rahmi keldimi, kelgunimizcha sabr qilibdi chog’i.
U yotoqda shiftga termulib yotibdi. Uxlayman, dedi divanga olib borib qo’ydim.
Oshxonada choynak biqirlab qaynayotgan ekan. Qopqog’ining tipirchilashini… ado qildilaring-ku deyayotganday xuddi. Shu-da, choy quyiladi-yu, qaynagach, chetga suriladi. Xuddi ustidan kulgandek.
Men-chi… meni ustimdan kulishmayaptimi.? Uning ustidan-chi.?
Taqdir… kulayapti.
Allamahalda yotoqqa yo’lanaman. Chiroq yoniq.(U qorong’ilikdan qo’rqadi).
Boyaqish. Muncha ko’p yig’lamasa-ya… Hozir ham kipriklarida tomchilar ilinib turibdi. Tushida ham yig’laydi sho’rlik.
Mana… bevafo oyoqlar.
Kaftlarim shu tomon yuzlanadi. Sekin-sekin silayman. Baribir, benaf. Sezmaydi.
Yig’lagim keladi. Oyog’ini quchib yig’lagim…
Yuragimdagi qo’shiq xonani, butun uyni lim-lim to’ldiradi, keyin sirqib tashqariga, olamga yoyiladi.
"Oyog’ingni quchib yig’lagim keldi…
… yig’lagim keldi…”
