|
Dunyoga jar solib tug'ilamiz. tug'ilishimiz bilan bag'riga bosgan, tunda uyqusidan, kunduzlari halovatidan kechib parvarish qiladigan, biz uchun qayg'uradigan yakka-yu yagona zot bu Onamiz!
Muzaffar dunyoga kelganda ota-onasi, yaqinlari chunonan sevindilarki... Muzaffarni ota-onasi ham, amakilari ham, tog'alari ham yer-u ko'kka ishonishmasdi. Hammalari qo'lma-qo'l olib katta qilishdi. Ota-onasi ham uni insonlarga, tabiatga, butun dunyoga mehrli, e'tiqodli qilib tarbiyaladilar. o'qitdilar, ish ham boshladi, xattoki o'sha bolakay Muzaffar oilali bo'lishga ham ulgurdi. U haqiqatdan ham ko'rgan odam havas qiladigan darajada ko'rkam, tarbiyali inson bo'lib yetishdi. ota-onasini qattiq hurmat qilar, onasini dunyolarga alishmas darajada yaxshi ko'rar, doim bedor tunlari uchun onasidan qarzdordek his qilardi o'zini... Kunlardan bir kuni Muzaffar Asomovichni ishxonadan "tez yordam" mashinasida kasalxonaga olib kelishdi. Kassalik ota avlodda bol'gan-u, Muzaffarga ham meros bo'lgan, lekin shu paytgacha biror belgi bermagan ekan... Kasalxonada davolandi... ammo... Ahvoli tobora yomonlashar, onasini ko'z o'ngida osha hamma havas qiladigan ko'rkamfarzandining umri shamdek tugab borardi. Ona dod dedi, faryodlar qildi... yaratgandan tilab olgan, e'zozlab voyaga yetkazgan, endi o'zi farzandlariga bosh bo'ladigan payti kelganida bolasini olib qo'ymasligini har kuni tinmasdan so'radi... Bari befoyda!
Kasalxonada Muzaffarni ahvoli og'irlashdi... Onasi yonida edi. Muzaffar behos hushini yo'qotdi. tush ko'rdi... Tushida unga oppoq kiyingan bir mo'ysafid: sen yaxshi farzand bo'libsan, umringni zoe ketkazmapsan,yaxshi amallaring uchun sen shu bog'ga kirasan dedi... Voajab! o'yladi u... Nahotki JANNAT deganlari shu bo'lsa?!
Bu paytda ona sho'rlik nima qilib bo'lsa ham farzandini uyg'otish, qaytarish uchun harakat qilardi, uyg'on bolam degancha yuzlariga behos shapatiladi. Muzaffarni hushi joyiga kelib Onasining ha osha mo'tabar Onajoninig qo'llariga urdi va o'zini bilmagan holda yana hushini yo'qotdi... shunda haligi mo'ysafid ko'ziga ko'rinib seni shuncha e'zozlagan onanagga qo'l ko'tarding, qilgan savoblaring-u, yaxshi amallaring senga yordam berolmaydi sening joying do'zaxda dei-yu ko'zdan g'oyib bo'ldi.
Qo'rqib ketgan Muzaffar ko'zini ocharkan yum-yum yig'layotgan onasiga ko'zi tushdi. Onam! Onajonim! meni kechiring Onajon! ONA: kechirdim bolam hovliqma!-deya farzandining yuz-ko'zlaridan o'pa ketdi.
Muzaffar ko'ngli xotirjam bo'ldi-yu ko'zlarini butun umrga yumdi...
Azizlarim Onalarimiz bor ekanlar, ularni doim asrab avaylab yshilik, ajabmas shu hikoyam bilan mudroq bosgan ko'ngillarga ozgina nur olib kirgan bo'lsam... Hurmat bilan saytdoshingiz Sweetgirl...
|
