Uyda sovga o'rash uchun ishlatiladigan yaltiroq tillarang qog'ozdan bir o'ram olib qo'ygan edim. Bir kuni to'rt yoshli qizim o'sha qogozdan qandaydir o'yinchogini o'rash uchun olaman deb xammasini gijimlab

Tashlabdi.Rosa jahlim chiqib ,uni qattiq qoyib berdim.Qizim bo'lsa yiglab-yiglab yotogiga kirib yotib oldi.

Ertasiga ertalab nonushta qilayotganimizda yonimga kelib; ''Mana bu siz uchun ,dadajon'',deb o'sha yaltiroq qog'ozga o'ralgan

Kichik bir qutini menga uzatdi. Kechagi qo'polligim ychun pushaymon bo'lib, o'zimni aybdordek his qilardim.ammo qutini ochib yana figonim

falakka chiqdi.Chunki quti bo'm -bo'sh edi.Qilgan ishining yanglish ekanini tushuntirish uchun o'shqira ketdim;

Axir bir kishiga sovga berganda,quti ichiga biror narsa solib berish kerakligini bilmaysanmi? Yoki ustimdan kulmoqchi bo' ldingmi?

Qizim bo'lsa , yoshli ko'zlari bilan menga qarab bunday dedi;

Dadajon,bu quticha bo'sh emas. Men bu quticha ichiga o'pichlarimni puflab qo'yganman. Xammasi sizga,dadajon!

Bu gapdan keyin ichim tamom bo'lgandi. Darhol uni quchoglab ,meni kechirishini so'radim. Eh, biz otalar ,bolalarga bolalardek muomala qilishni qachon o'rganamiz?

O'sha voqeadan keyin qizim sovg'a qilgan o'sha bosa to'la qutini yonimdan xech ayirmadim.U men uchun juda qadirli sovgaq'a aylangandi. Hatto yotog'imning bosh tarafiga qo'yib qo'ydim. Qachon dunyo tashvishlaridan siqilsam ,darhol qutini olib ,qizchamning hayoliy o'pichlari bilan sevinib,sevgisini eslab qo'nglim tasqin topadi.