Qish juda ham sovuq edi. Oldin bunchalik sovuq bo‘lmagandi. Ko‘pchilik hayvonlar sovuqdan o‘la boshlashdi. Jayralar vaziyatdan kelib chiqib guruh holida yashashga kelishishdi. Faqat bir-biriga yaqin turgan jonivorlar bilib-bilmay tikanlarini sanchib olishardi. Hatto, ular o‘zaro issiqlik almashayotgan bo‘lsa-da, tikan sanchilgani jonlarini og‘ritar edi.
Oradan biroz vaqt o‘tgach, jayralar oralarida masofa hosil qilib yashay boshlashdi. Lekin ular yolg‘izlikda muzlab o‘la boshlashdi.
Endi ularda ikki xil yo’l bor edi va undan birini tanlashga majbur edi: yo eng yaqin sheriklarining tikanlari sanchilishiga chidash yoki yer yuzidan butunlay yo‘qolib ketish. Jayralar aqllarini ishlatgan holda yana guruh bo‘lib yashashni tanlashdi. Shu orqali ular eng yaqinlarini kamchiliklari bilan yaxshi ko‘rishni va shundayligicha qabul qilishni o‘rganishdi. Muhimi, ular bir-birlaridan issiqlik olishayotgan edi. Shu yo‘l orqali, jayralar o‘z nasllarini saqlab qola olishdi.
Do‘stlik bir-birini kamchiliklariga chidashni talab qiladi. Balki, "nuqsonsiz do‘st qidirgan do‘stsiz qoladi "degan naql o’sha paytda paydo bo‘lgandir.
