Ko‘ngilda bir necha yil oldin yongan sevgi o‘tini o‘chirib bo‘lmas ekan. Uni ko‘rdim-u, yana o‘sha tuyg‘ular uyg‘ondi dilda...

Uch yil oldin u bilan ilk bor ko‘rishganimda, telbalarcha sevib qolishimni o‘ylamagandim, albatta. Lekin ish yuzasidan bir necha marta uchrashib gaplashganimdan so‘ng unga qanchalik bog‘lanib qolganimni sezdim. Unga anchagacha ko‘nglimni ochmay yurdim. Uning boshqa birovga unashtirib qo‘yilganidan xabarim bor edi. Baxtiga to‘g‘anoq bo‘lishni istamasdim. Vaholanki, qalbimdagi ishq o‘ti kun sayin alanga olardi. Axiyri, chidolmadim: sevishimni aytdim. U gaplarimni indamay eshitdi-yu, “Sizdan bu gapni kutmagandim”, dedi. Shuning o‘zi meni tamom qildi. Ammo nima qilay? Sevish ayb emas-ku, men o‘z ixtiyorim bilan unga ko‘ngil qo‘yganim yo‘q-ku. Rostdan ham xayolimni o‘g‘irlagan bo‘lsa, nima qilishim kerak?

O‘zimni amallab qo‘lga olib, u bilan boshqa uchrashmaslikka qaror qildim. Ish yuzasidan bo‘lsa ham. Shu-shu oradan uch yil o‘tdi. Ikki kun oldin uni tasodifan uchratib qoldim. Ko‘rib o‘zimni yo‘qotib qo‘ydim. U ham meni ko‘rdi. Oramizda hech gap bo‘lmaganday salomlashdi. Men uni hamon avvalgiday sevishimni his qildim. Ammo tuyg‘ularim haqida og‘iz ocholmadim.

Mana, ikki kundan beri yotsam ham, tursam ham u xayolimdan ketmayapti. Muhabbat odamni devonaga aylantirib qo‘yishini endi angladim...

ElyOrbEk