|
SEVGI RAMZI
Ular bir-birlarisiz yashay olishmasdi. Samimiy muhabbatlariga hammaning, hatto asl oshiqlarning ham havasi kelardi. Doimo birga edilar. Darsda ham birga o‘tirishar, tushlikni ham birga qilishardi. Ko‘p tortishishar, yigit qizning jig‘iga tegishni yaxshi ko‘rardi. Goh-goh arazlashib qolishar, lekin bu uzoqqa cho‘zilmas, yigit qip-qizil g‘uncha sovg‘a qilsa bas edi. Qiz qanchalik achchiqlansa ham uni kechirar, arazlari unut bo‘lardi.
Kursdoshlar orasida Romeo va Juletta deb nom chiqargan bu sevishganlar bir-biriga juda munosib edi. Ularning munosabatlari do‘stlikdan boshlanib, keyinchalik sevgiga aylangan edi.
Oxirgi kursda o‘qib yurganimizda ularni unashtirishdi. Eshitib hammamiz xursand bo‘ldik. Ikki sevishgan baxtdan sarxush, visolni intizorlik bilan kutishardi.
O‘qishning so‘nggi kunlari to‘y kuni aniqlanib, taklifnomalarni tarqatishdi. Lekin dugonamning yuzi so‘lg‘in, ma’yus edi. Buni imtihonlar va to‘y tashvishlariga yo‘ydik.
Nihoyat, imtihonlar tugab, diplomni ham qo‘lga kiritdik. Nishonlash uchun kelishilgan vaqtda, kelishilgan joyga hamma qizlar gul-gul yashnab bordik. Kursdosh yigitlar bizni kutib olishdi.
Hamma xursand. O‘yin-kulgi avjiga chiqqan paytda dugonamning yuzida qon tomchilarini ko‘rib qoldim. Rangi oppoq oqargan, gapirishga-da holi qolmagan dugonam nuqul: “Tashqariga chiqaylik”, deb imlardi. Ochiq havoga chiqdik. Dugonam sal o‘ziga kelgandek bo‘ldi. Ortimizdan Bobur chiqdi. Undan uzr so‘rab, qandaydir dori ichirdi, mehribonlik bilan sochlarini siladi, hazil qilib ko‘nglini ko‘tarishga urindi. So‘ng: “Hozir kelaman”, dedi-da, qaergadir yugurib ketdi.
U ketishi bilan dugonam yig‘lay boshladi. Hech narsaga tushunmasdim. Dugonam o‘zining bedavo dardga chalingani, vaqt o‘tgan sari o‘limi yaqinlashayotganini sezib yurgani, Boburning bunga ishonmayotgani va to‘yni tezlashtirayotganini aytib yig‘ladi. Unga qanday tasalli berishni bilmay qoldim. Birinchi marta bunchalik abgor holda ko‘rishim edi. Gaplariga ishonish-ishonmaslikni ham bilmasdim. U “oqqon”ga o‘xshamasdi. Yuzi so‘lg‘in bo‘lsa-da, ko‘zlari hamon avvalgidek beg‘ubor, chaqnoq edi.
Bobur kelib qoldi. Qo‘llarida bir dasta qizil g‘uncha bor edi. Ularni ko‘rib dugonamning dardi unutilib, ko‘zlarida bir olam quvonch paydo bo‘ldi.
Bu juftlikning ortidan qarab qolar ekanman, ularga achinishni ham, havas qilishni ham bilmasdim. Faqatgina dugonamning hayotidagi eng baxtli lahzalar ana shu sevgi ramzi bo‘lmish qip-qizil g‘unchalar bilan bog‘liq ekanini his qildim.
DAVOMI BOR.....
|
