Biz zamonlar 2 sevishgan bo'lgan ekan ular bir birini judayam sevishgan, hurmat qilishgan, ishonishgan. Ular judayam baxtli yashayotgan edilar. Bir kuni yigitga armiyaga borish haqida chaqiriq keldi. Qiz judayam hafa edi, ko'zlaridan hech ko'z yosh tinmas edi. Yigit xatlar yozib turishga so'z berdi. Armiyaga ketgan vaqt urush vaqtiga to'g'ri kelardi. Qiz ayriliqdan keyin hech tabassum qilmasdi, faqatgina intizorlik bilan kutardi. Bir kun xat keldi, xatda yigit o'z sevgilisiga bo'lgan sevgisini, ahvoli haqida va tez orada qaytishini yozgan edi. 6 oydan keyin yana xat keldi bunda ham yigit qaytishi haqida va juda sog'inganini yozgan edi, shu bilan 5 yil o'tib ketdi, qiz yorini kutib yashardi. Har 6 oyda xat kelardi. Bir kuni yana xat keldi, unda quyidagi gaplar yozilgandi: "Jonim meni kechir, men ketganimdan keyin og'ir jarohatlandim va sen uchun xatlar yozib qoldirdim xatlarimni o'qigan vaqtinda men bu dunyoda yo'q bo'laman, meni kechir, seni aldadim chunki bu ishni qilmaganimda sen o'z joninga qasd qilarding. Meni kechir jonim kechir men seni judayam sevaman, sendan bir iltimos baxtli yashagin va bu dunyodan ketishga shoshilma. Endi men seni kutib yashayman, faqat kelishga oshiqma men sen bilan doim yashayman, men seni sevaman! Meni kechir jonim..."
Bu xatni o'qigan qiz yig'idan o'zini to'xtatolmadi, bunga u bardosh berolmasdi, u o'z joniga qasd qilmoqchi edi lekin yorining iltimosi uchun o'zini to'xtatdi. Qiz yig'lay yig'lay uxlab qoldi. Ertasiga qizning onasi yoniga kirib uyg'otmoqchi bo'ldi, lekin u uyg'onmadi, sababi u bir umrlik uyquga ketgan edi...